Een papierwinkel, lange wachttijden en loketten die van elkaar niet weten wat ze doen. Ruim de helft beoordeelt het traject dat ze moeten doorlopen om zorg aan te vragen voor een oudere als slecht (57 procent). En de ouderen zijn de dupe.
Dat blijkt uit onderzoek van EenVandaag onder 1.900 mensen die voor een thuiswonende oudere in hun omgeving, zoals een ouder, partner of buur, zorg aanvroegen.
Meesten ervaren problemen
Het gaat dan bijvoorbeeld om huishoudelijke hulp, wijkverpleging, hulpmiddelen zoals een rolstoel, of het aanvragen van een plek in een verpleeghuis.
Bij 38 procent verloopt het goed, maar de meesten ervaren problemen. Gevolg is dat de aanvragers gefrustreerd raken. En dat ouderen niet de zorg krijgen die ze nodig hebben.
Oerwoud aan regels en instanties
Mantelzorgers beginnen hun aanvraag voor een oudere meestal bij de huisarts of hun gemeente. Daarna komen andere instanties in beeld, zoals de thuiszorg of de zorgverzekeraar. Een kwart (27 procent) klopt bij maximaal drie loketten aan. Maar een grotere groep (45 procent) krijgt met vijf of meer verschillende instanties te maken.
De helft (53 procent) vindt het traject van de zorgaanvraag moeilijk. Deelnemers spreken over ‘gigantische bureaucratie’, ’tientallen formulieren’ en ‘een wildgroei aan regels’.
‘Om moedeloos van te worden’
Iemand vertelt: “Voor elke voorziening moet ik tig papieren invullen en meerdere keren bellen, overal zijn lange wachttijden voor. Mijn vader moet steeds opnieuw gekeurd worden. Veel wordt in eerste instantie afgewezen. Het is om moedeloos van te worden.”
Een ander schrijft: “Wij zijn redelijk geschoold en toch was het oerwoud aan de verschillende regelingen, financieringen en formulieren via de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning, red.), de Wlz (Wet langdurige zorg, red.) en de Zorgverzekeringswet, een ingewikkelde klus.”
Niet serieus genomen
Veel aanvragers voelen zich niet serieus genomen. Iemand schrijft daarover: “Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd met totaal verkeerde informatie. Het grote probleem is dat medewerkers denken vanuit regelgeving die ze zelf onvoldoende kennen. Ze vragen niet: ‘Wat heb je nodig?’ of ‘Waar loop je tegenaan?’, maar ze stellen allerlei onzinnige vragen vanuit hun checklist.”
Ondervraagden hebben de indruk dat hun hulpvraag bewust lager wordt ingeschat en ze het probleem zelf moeten oplossen.
‘Meedenken is er niet bij’
“Ik snap best dat er personeelstekorten zijn. Maar een beetje meedenken is er niet bij. Wij kregen te horen dat wij als kinderen maar moesten gaan helpen bij mijn dementerende moeder. Of anders moesten aankloppen bij vrijwilligers of de kerk.”Een ander voorbeeld: “Mijn vader heeft een pacemaker, is slecht ter been, bijna 90 jaar en heeft al een keer uren op de grond gelegen voor hij werd opgeraapt. De verzekering heeft aardig dwars gelegen over de vergoeding voor het alarm, want het zou niet levensbedreigend zijn.”
